Daar zijn een aantal redenen voor geweest. Ik zal ze kort opsommen om ze daarna wat uitgebreider toe te lichten.
Gezondheid.
Ingebouwd.
De drukte.
De veranderde mentaliteit.
Gezondheid, we hebben beide een tweede kans gekregen. Mieke en ik werden allebei geconfronteerd met serieuze klachten, de een hart de ander kanker. We zijn uiteindelijk in de corona periode voor behandeling langdurig in Nederland geweest. De Turkse gezondheid zorg is op zich goed en de eerste behandeling is dan ook daar gebeurt. Maar de zorg is op de ziekte gericht, als je b.v. in het ziekenhuis terecht komt is de persoonlijke zorg voor familie. Bovendien is mijn Turks niet van dien aard dat ik goed met de specialisten kon communiceren en werden we niet blij om met corona dreiging in een Turks ziekenhuis door te brengen. Ook prettig om, in een levens bedreigende situatie, de kinderen om je heen te hebben.
Ingebouwd, we zijn in een villaatje aan een onverhard laantje met fruitbomen om ons heen begonnen. Dat was toen een bewuste keus, op ons zelf, maar met een grotere stad in de buurt. (Alanya) Toen we daar weg zijn gegaan hadden we links en rechts een 5 etage flatgebouw en aan de achterkant een park met 35, 5 etage gebouwen. Aan de voorkant waren er bouwplannen voor een grote school. We zijn aan de rand van een Turks dorp begonnen maar zijn door een drukke toeristen stad overlopen.
De drukte, zo als genoemd, zijn we begonnen aan een onverhard laantje maar inmiddels was het een geasfalteerde weg die een uitvalsweg was naar een vierbaansweg die c.a 300 mtr verderop aangelegd was. De vierbaans weg gaf niet heel veel onrust maar onze weg was in de ochtend en avond behoorlijk druk met forensenverkeer. Bovendien was het auto bezit enorm toe genomen en begonnen er serieuze verkeer infarcten te ontstaan in de nabij gelegen stad Alanya.
De veranderde mentaliteit was voor mij een heel belangrijke reden. We zijn geland in een omgeving waar niet veel geld en bezit was. Maar wat de Turk in onze omgeving bezat werd gedeeld. Altijd tijd voor een goed gesprek bij thee, interesse in elkaar. Als er diensten aan elkaar verleend werden ging het niet altijd om geld. We deden dingen voor elkaar. Die Turk, is langzaam vertrokken omdat de gestegen levens kosten het het voor hen onmogelijk maakten om hier te wonen. De Turk die daarvoor in de plaats kwam was niet geïnteresseerd in mij, maar in mijn portemonnee. Bovendien werd de omgeving volledig overgenomen door Europeanen en veel Russen en Oekraïners. Die laatste 2 waren niet de arme vluchtelingen maar hadden veel geld, grote auto’s die veel meer rechtten hadden dan de andere. Zelfs de plek waar deze mensen stonden was uniek en van hun.
Dat hadden we nog niet ervaren daar wilden we ook niet tussen leven. Ik wilde ook niet aan het systeem van snel geld meedoen, ik heb mijn buren beloofd om onze villa niet aan één van de geld graaiers te verkopen. Uiteindelijk stond een bevriende Turk voor onze neus en die wilde graag kopen. Misschien niet het maximale gevangen maar voldoende en met een goed gevoel. Huis met inboedel en de auto in één koop verkocht.
Hebben we er nare gevoelens bij? Dat totaal niet, we hebben 20 jaar een huis in Turkije gehad, waarvan 12 jaar meer permanent bewoont. Een aantal heerlijk reizen in “eigen” land gemaakt naar unieke plekken en heerlijke mensen kennen geleerd. Kortom een hoofd vol en veel foto’s van onvervangbare herinneringen.
De vila in 2003 en 2023 "goed kijken"
Uitzicht van het balkon 2007 en 2023
Google Earth in 2005 en 2023